.: پاساژ نور خیابان ولی عصر :.
به نام خدا
امروز تو اوج گرما با همسر و یاس سادات مترو نوردی داشتیم برای انجام یک سری کارهای همسر و جایزه مون قرار بود خرید باشه.
کارها که انجام شد از سمت میدون ولی عصر تو سایه مغازه های غربی در حرکت بودیم و تو پاساژهای دیجیتالی دنبال یه چیزی می گشتیم، بعد از خیابون طالقانی بود که یهو با "پاساژ نور" مواجه شدیم.
رفتیم داخل و از خنکی و خوشگلی و راحتیش دلمون نیومد دست بکشیم. با اینکه تو هر طبقه به تعداد انگشتان دست، مغازه ی دایر وجود نداشت.
از همون لحظه اول احساس پلاسکو رو بهش داشتم. با اینکه رونق آنچنانی نداشت و مدرن و شیک بود.
یکمی که گشتیم برام روشن شد، که اینجا بازمانده های حادثه پلاسکو جا داده شدن. از حس آدمها و از اسمهای مغازه ها متوجه شدم. یکی از مغازه دارها هم شوخی_جدی گفت اون کفشی که ما می خوایم، تو پلاسکو جا موند...
نهارمون رو ساعت 4 با یه قیمت باورنکردنی مناسب خوردیم و سه ساعتی رو تو خنکای پاساژ سپری کردیم.
وقتی از در پاساژ بیرون اومدیم و تو خیابون و بازارچه مترو لباسهای پاساژ رو قیمت کردیم، یقین پیدا کردیم که فعلا تا رونق دوباره ش، لباس مردونه هامون رو و کادوهامون رو از همونجا بخریم. یعنی تا این حد.
و منم تصمیم گرفتم شما رو هم مطلع کنم که بدانید و آگاه باشید و خرید کنید و لذت ببرید تا بلکه رونق قبل دوباره به بازارشون راه پیدا کنه. بعد اون موقع دیگه ازشون خرید نکنین. :))
پی نوشت:
تو خیلی از متروها، تابلوی "اتاق مادر و کودک" رو دیدم. گول یکیشون رو تو متروی ولی عصر خوردم و با خوشحالی رفتم سمتش و درش قفل بود. دیگه بقیه رو تست نکردم. نفهمیدیم امکاناتش چطوره. احتمالا در صورت نیاز باید خبر بدی بیان باز کنن.
بعدشم بعضی متروها از در خروجی تا بغل قطار آسانسور داشتن و با کالسکه راحت می شد وارد یا خارج شد ولی تو مابقی متروهایی که این امکان رو نداشت گیر می کردی و حتما باید دو نفری می بودی. یکی یاس و یکی کالسکه رو بیاره.
دیدن وضوخونه داخل محوطه مترو هم کلی خاطرات بد رو برام زنده کرد از زمان دانشجویی (سیزده سال پیش؟!). که آخر مجبور بودم با لیوان تو خود نمازخونه وضو بگیرم و از این تغییر کلی خداروشکر کردم.
ولی تمام مسیرهایی که قبل مجبور بودیم یک یا دو کورسش رو با اتوبوس بریم، راحت با مترو رفتیم. اونم تو این هشدار uv و گرمای شدید.
خلاصه که خیلی خوب و عالی.
