.: پر از تهوع و نفرت :.

به نام خدا

دلم گرفته. دلم خیلی گرفته.

امروز بردمش دندانپزشکی. دیروز بردمش آزمایش چکاپ 2 سالگی. هر دو روش شون زور بود. ده نفری افتادن روش و فشار. چی از این بچه در میاد آخرش...

انقدر زار زد انقدر زار زد که نفسش برید. 

واکسن زدنشون با زور و محکم بگیر و فشار و تهدیده. خون گرفتنشون همینطور. گوش سوراخ کردنشون همین طور. عکس گرفتن از دندونشون همینطور. ترمیم هم که دیگه هیچی.

من از یاس بیشتر گریه داشتم. بیشتر غصه خوردم. بیشتر درد کشیدم.

همه این فشارها و دردها آخرشم هیچی. نشد کار رو تموم کنیم. همه چی به زور چپوند روی دندونش که تا هفته دیگه درد نکشه، اومد بتراشه مرتبش کنه، غلفتی در اومد. دوباره ماست مالی کرد رفت. البته تو اون اوضاع همونی هم که انجام داد خیلیه................

نه یه دونه عروسک به این یونیت خاک بر سرشون نصب بود که بچم نترسه. نه یک دقیقه امون می دادن یاس چشمش به این ماهی های کوفتی روی سقف بیفته. همین فقط "محکم بگیریدش من کارم رو کنم".

حالا از این طرف، در به در دنبال دندانپزشکی های خوشگل اطفال می گردم و هیچ کدوم طرف قرار داد هیچ بیمه ای نیستن، با این هزینه های درمانی دندانپزشکی... یه سری شون با بیمه شهرداری سالها پیش قرار داد داشتن، ولی الآن نه.

یه شماره لعنتی داشت شهرداری که زنگ می زدیم می پرسیدیم کدوم مراکز طرف قرار دادمون هست، که اون هم نابود شده.

وضعیت کارمندان شهرداری ای مثل ما، تو این اوضاع حماقتهایِ شورایِ شهر ِلعنتی داغونه. داغون. 

یعنی حاضرم بیهوشش کنن ولی دیگه اینطور ناراحتی و اضطراب و جیغ کشیدنش رو نبینم.

از اتاق که اومده بودیم بیرون، از بغلم پایین نمی اومد. چسبیده بود بهم. انگار که با من یکی شده بود. مثل اولهای بودنش...

دندونیش که شکسته، به عصب رسیده. حتماً باید درمان بشه.