آبی بی انتها

کلمات کلیدی
آخرین مطالب
  • ۹۷/۰۴/۰۷
    end

۴۲ مطلب در بهمن ۱۳۹۵ ثبت شده است

به نام خدا

چند وقت پیش خواب دیدم بهم می گه: "مامان وقتی اذان می گن باهام حرف نزن می خوام بشنوم."

بعد از اون وقت اذان نه خودم حرف می زنم نه می گذارم بقیه حرف بزنن. 

میخ تلویزیون می شه و بعضی وقتها هم با صداهاش انگار داره همنوایی می کنه.





پی نوشت: 

شاید ربط داشته باشه، تو بارداری همیشه نه، اگر حواسم بود، صدای اذان رو که می شنیدم، دستم رو روی یاس سادات می گذاشتم و زمزمه می کردم. 

۳ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۳۰ بهمن ۹۵ ، ۲۱:۴۰
مریم صاد
به نام خدا
یه اتاق قدیمی سنگی خارجکی. انتهای اتاق یه شومینه. همه فضا سیاه و سفید. خاکستری.
یهو روشن شدن شومینه. و شعله ور و شعله ور تر شدنش. و از شومینه یواش یواش اتاق رنگی شد.
گرم و قشنگ...







به تاریخ:
29 بهمن 1395
۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۳۰ بهمن ۹۵ ، ۲۱:۳۵
مریم صاد

به نام خدا

من الآن از اینجا تا آسمونا خجالت زده م. خیلی خیلی زیاد. به خاطر یک قضاوت ناصحیح.

در رابطه با ماجرای پلاسکو، همه دوستان دور و نزدیکم بهم زنگ زدن، ولی یکی از صمیمی ترین دوستهای دوره کارشناسی که با هم رفت و آمد هم داشتیم نه.

امروز فهمیدم که تو یک ماهه و نیم گذشته، با یک مریضی خیلی سخت دست و پنجه نرم می کرده. یک بار عمل شده و حالا باید روند درمانش رو با شیمی درمانی ادامه بده...

کلی ازش حلالیت طلبیدم و خب، دعا گوشم...

و خیلی خیلی خیلی خیلی غمگینم...


۲ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۳۰ بهمن ۹۵ ، ۱۳:۱۰
مریم صاد
به نام خدا
صخره نوردی کار جدیدش هست. 
همینطوری از سر و کول من و بابا راه پیدا می کنه و می ره بالا. و البته گاهی سقوط آزاد با صورت، روی بینی. 
و اشک و اشک و فغان و ...
من و همسر ژن بینی عروسکی نداریم، یعنی همینطوریش بینی کوچولویی نصیب یاس سادات نشده، بعد هر بار که می خوره زمین، دوتایی با هم نگران نوجونیش می شیم. اون موقعی که قراره از صد کیلومتری شناخته بشه که :
"من نوجوانم"
به همین خاطر تا می افته زمین تندی ماساژ و یخ و این برنامه ها رو برای بینی ش اجرا می کنیم که ژنهای ایرانی اصیلمون رشد چندانی نکنن.




پی نوشت:
البته من هیچ وقت با بینی خودم و همسر مشکل نداشتم. حتی به نظرم خیلی هم خوبیم. همسر ولی برای یاس سادات حساسه. پول عمل بینیش رو هم کنار گذاشته. (; D:

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۳۰ بهمن ۹۵ ، ۱۲:۲۱
مریم صاد

به نام خدا

در رو که باز می کنه و عموماً کلی سروصدا می کنه که معلوم بشه رسیده خونه، تازه یه نفس راحت می کشم.

وقتی همسر یه آتش نشان باشی، به ساعت شهادت همکارهاش خیلی دقت می کنی. 

اگر قرار باشه اتفاقی بیفته، تو آخرین ساعت شیفت هم ممکنه. مثل "شهید قانع".

اگر قرار باشه اتفاقی بیفته، تو اولین ساعت شیفت هم ممکنه. مثل "شهدای پلاسکو".

فقط باید"قرار باشه"،  تا دیگه هیچ چیزی جلو دار حادثه نباشه و به وقوع بپیونده آنچه که باید.

این روز پنج شنبه ای حواسم کشیده شد به بهشت زهرا. یک ماه از ماجرای پلاسکو می گذره. بیش از همه دلم برای "آنا آقایی" مچاله می شه...





الهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم...

۲ نظر موافقین ۷ مخالفین ۰ ۲۸ بهمن ۹۵ ، ۱۲:۰۱
مریم صاد

به نام خدا

شما با مواد ماکارونی چه چیزهایی درست می کنین؟ 

واقعیتش اینه که می شه یه عالمه غذای راحت و کم هزینه و جدید و خوشگل درست کرد و حسابی لذت برد. مخصوصاً برای مهمونی های فامیل همسر که هی منتظرن چیزهای جدید براشون آورده بشه. با پیش فرض اینکه مریم خانم چیز بد مزه درست نمی کنه.

لیست غذاهای من از این قرار هستن:

ماکارونی:


لازانیا:



رول لازانیا:


پیراشکی گوشت:


داخل نان پیتا:


پیتزای خونگی:


پیچیده شده در خمیر یوفکا:


مافین نودل:


سمبوسه:


سمبوسه رولی:


پاستا صدفی:


حالا به جای مواد گوشتی، با سبزیجات متنوع و سازگار با هم، که نگینی خرد کردم و با ادویه های خوب مزه دارشون کردم و تفت دادم هم باز همه اونها رو درست می کنم. قالباً هم داخل فر می گذارم و از لحاظ سلامتی معرکه هستند و کم چرب و خوب.




همین.


پی نوشت:

پیراشکی 9595 حاوی 15 ورق به قیمت ورق: 4000 تومان

نان پیتا حاوی 4 عدد: 2000 تومان

پاستا صدفی "جامبو شلز، زر ماکارون" 500 گرمی: 5500 تومان

خمیر یوفکا حاوی 30-35 ورق: 6450 تومان

نان پیتزا حاوی 4 عدد: 4300 تومان

نودل: 2300 تومان

لازانیا و ماکارونی هم که هیچی


۱ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۲۸ بهمن ۹۵ ، ۰۱:۳۴
مریم صاد

به نام خدا

بلاخره یه اتفاق خوب افتاد. و یکی از کارهایی که همسر انجام می داد به نتیجه شگفت آوری رسید. چیزی که براش تا این حد برنامه ریزی نکرده بودیم و به جزء ترین راضی بودیم. نمی دونم تا کجاش رو بتونیم پیش بریم ولی فعلاً تا همینجاش خیلی عالیه.

و باز آیه:

وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ 

وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ 

إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا

 

***

وسط نوشتن رساله یهو با فراخوان یه همایش مواجه شد. 

بیش از ده روز رساله رو گذاشت کنار نشست به نوشتن و در نهایت سه تا مقاله برای همایش فرستاد. 

یکی از مقاله ها برای بخش "پوستر" و یکی برای بخش "سخنرانی" پذیرش شده.

پوستر که تخصص منه و انجامش می دم ولی سخنرانی شده یه معضل. خیلی براش استرس داره و نگرانه. انقدر که ممکنه به کل دورشو خط بکشه. مخصوصاً که تمام رؤسای سازمان هم حضور دارن و همش 10 روز وقت داریم تا اون روز. 

حالا فردا زنگ بزنیم ببینیم روابط عمومی چیا می گه شاید فرجی شد. 





تو دلمون هول و ولاست.

۳ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۲۵ بهمن ۹۵ ، ۲۳:۵۶
مریم صاد

به نام خدا

تو پست قبل یاس خواب بود. پیش خودم گفتم یعنی همه بچه هایی که دندون در میارن دیگه هیچی نمی خورن جز شیر؟ شیر، که دیگه الآن براش مثل دوغ کنار غذا می مونه؟

رفتم سرچ کردم که چی کار کنم، گفت میوه و غذاهای سرد و یخچالی بدید. پیش خودم گفتم این برای یاس سادات صدق نمی کنه. یاس همیشه غذای گرم دوست داره. حتی بعضی وقتها سرلاکش رو هم باید براش گرم کنم. تا این حد.

بیدار که شد بهش یه کاسه ماست و نعناع دادم بعد که دیدم خورد، گفتم بذار ببینم سوپش رو هم می خوره که تو یخچاله. خورد. سوپ ماسیده ش رو به خاطر سرد بودن خورد. کم خورد ولی خورد.

دیگه کلی خداروشکر کردم. 

نگران بودم که وزنش پایین بیاد. بعد هم نوشته بود این وضعیت سه چهار روز بیشتر طول نمی کشه. امروز روز اوله. امیدوارم این طور باشه و باز هم به غذای سرد جواب بده.


۲ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۲۴ بهمن ۹۵ ، ۱۳:۱۴
مریم صاد
به نام خدا
هی فکر کردم، دوست دارم برای یاس سادات جشن دندونی بگیرم یا نه؟ ته ته ته دلم، خیلی دلش خواست.
فکر کردم یه جشن ساده بگیرم. که آش دندونی جزو پذیرایی اصلیش باشه.
دلم نمی خواد کسی هدیه بیاره، دلم می خواد فقط دور و بر من و یاس باشن و بعدها برای یاس سادات تعریف کنم که "برات جشن دندونی گرفتم" که ذوق کنه.
بعد فکر کردم، چه کسایی تو جشنش دعوت باشن؟ 
تو فامیل خودمون شاید فقط "مامان جون" رو دوست داشته باشم باشن، تو فامیل همسر هم فقط مامانش، که اگه مامانش رو بگم بقیه رو هم باید بگم و نمی خوام. نمی دونم اونها رو چی کار کنم. ولی دلم خواست صبا، سارا، منصوره، سمانه و ... شاید حتی ساقی رضوان، دوستهائیم که تو تک تک لحظات خوب و بدم همراهم بودن، اینجا هم همراهم باشن و تو این جشن شرکت داشته باشن.
یه جشن ساده ساده، با شاید نون خامه ای خودم پز و یا پیراشکی و آش دندونی. و احتمالاً هله هوله.
خودمم می شینم براش کارت دندونی درست می کنم جهت هدیه دادن به مهمون ها. حوصله و وقت عروسک نمدی و پول کوکی های آیسینگ خوردۀ دندونی رو ندارم. سختش بخوام بکنم نمی گیرم اصلاً.

***

فعلاً که خیلی بی حوصله است و همش بهم وصله. کلافه ست بچم. غذا هم نمی خوره. دو سه قاشق در هر وعده. وقت دارم تا در اومدن کامل اولین مروارید سفید کوچولوش. الآن فقط تیزیش اومده بیرون. نمی گذاره نه بهش دست بزنم، نه ببینمش. 
خلاصه مادر و دخترانه های ما ادامه داره و احساس می کنم تاااازه شروع شده. 



پی نوشت:
تو سرچم برای آش این جمله اشک رو به چشمم آورد:
آش دندانی یا دندانک به مناسبت رویش اولین دندان کودک پخته می شود. اعتقاد بر این است که این آش در راحتی رشد دندان های کودک موثر است. به شکرانه رویش دندان کودک مقداری دانه غلات را پیش از شروع به کار برای پرندگان می ریزند و برای کودک آرزوی سلامتی می کنند.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۴ بهمن ۹۵ ، ۱۲:۱۲
مریم صاد

به نام خدا

مقارن با شهادت حضرت زهرای مرضیه(سلام الله علیها)

و 

همزمان با گذران سه صده از روزهای زندگانی یاس سادات


یک مهمون ریز و کوچولو و تیز و سفید

به دهان خانم خانمهای ما راه پیدا کرده



بعله

.

.

.


تمام بی قراری های پریشبش برای جوونه زدن دندون بود. 

دیشب که باز دوباره تمام کارهای پریشب رو شروع کرد به انجام دادن، و همسر هم برای امروز کلی برنامه داشت و لازم داشت زود بخوابه، با یاس سادات از اتاق اومدیم بیرون و اون نشست به بازی کردن و من کتاب خوندن. 

هنوز چند صفحه ای جلو نرفته بودم که یاس کنارم ایستاد و به زور دستم رو داخل دهانش کرد و گاز زد. و یهو متوجه اون تیزی کوچولو شدم. دختر عموش تو 6 ماهگی دندون در آورده بود و می دونستم چطوریه.

چنان بغلش کردم و چنان به باد بوسیدن گرفتمش که باباش بیدار شد و اونم که فهمید همینطور. بعد نوبت خاله جونش بود و بقیه افراد خانواده صبح به خدمتش رسیدن.

ولی الهی برای بچم بمیرم. تا امروز هر شبی که بیدار شده، گریه کرده، بی تابی کرده، واقعاً یه دلیلی داشته، و من مادر ناوارد، بلد نبودم و فقط ناراحت شدم و در بعضی موارد عصبانی. 



جشن "دندونی" هم می مونه برای چند وقت دیگه



پی نوشت:

دیروز اومدیم از خونه بریم بیرون، دیدم تمام در سمت راننده مون خط افتاده و رنگش رفته و فقط خدای مهربون همینطوری از در و دیوار برامون آشنا و بیننده ماجرا رسوند و ما به اون راننده نامرد رسیدیم که اینطوری کرده بود. و جالبه که زیر بار نمی رفت و بعدش که از تمام گزینه هایی که در لحظه حادثه اتفاق افتاده بود مطلعش کردیم، سپر انداخت. 

یه بار شاهد یه تصادف یه آدم نامرد دیگه بودم. یارو اومد دید که چه بلایی سر ماشین بنده خدا آورده، ولی باز رفت. منم پلاکش رو برداشتم و با نوشتن جزئیات روی یک برگه، شرایط رو برای استفاده از بیمه طرف یا شکایت ازش فراهم کردم و پشت شیشه مضروب گذاشتم. 

شمام این کارو بکنید، یه نفر هم این کار رو برای ما انجام داد. 

ما خودمون هم به ماشین کسی بزنیم سر صحنه نباشه، شماره تلفن می گذاریم پشت شیشه اش که برای انجام کارها تماس بگیره.

۲ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۲۳ بهمن ۹۵ ، ۱۲:۱۵
مریم صاد

به نام خدا

با تمام اون اوصاف رفتیم ها.

خیلی هم خوش گذشت. ولی برای برگشت تا به ماشین برسیم پیرم در اومد.






پی نوشت:

اصلا فاز یاس سادات خیلی رسانه ایه.

هر بار می ریم چنین مراسم هایی حتما سوژه خبرنگارها و عکاسها می شیم و می شه.

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۲ بهمن ۹۵ ، ۱۹:۰۴
مریم صاد
به نام خدا
برقها خاموش بود و چشمم به بی نوری عادت کرده بود و به دقت نگاهش می کردم. 
هی دستش رو به حالت گرفتن یه چیزی، تو هوا به سمت تخت ما مشت می کرد. ولی چیزی که می خواست رو نمی تونست به چنگ بیاره. چند دقیقه ای گذشت و با دست روی لبه تختش می کوبید. جم نمی خوردم و نگاهش می کردم. نشست و بالشتش رو پرت کرد تو تخت ما؟! خندم گرفت. این یعنی چی؟ 
دو سه باری خودشو خم کرد تا بالشتش رو برداره. دیدم داره قضیه خطرناک می شه. آوردمش توی تخت. هیچ کدوم از روشهای خوابوندنش افاقه نکرده بود. (صدای فیش، روی پا گذاشتن، بغل کردن و لالایی خوندن، دعاها و سوره های قبل از خواب و ...) باید راه آخر که شیر دادن بود رو تست می کردم. 
بازی کرد. نخورد. من خودم رو به خواب زده بودم. بلند شد و نیم خیز شد و دونه دونه انگشتهام که بالای سرم برده بودم رو مکید. بعد نوبت رسید به دماغم. از اونها که خسته شد گوشواره و موهام رو کشید چه کشیدنی. خودم رو از چنگالش کشیدم بیرون و بهش پشت کردم. از روم بلند شد و راه پذیرایی رو در پیش گرفت که در وسطش یک سقوط آزاد از روی تخت انتظارش رو می کشید. 
بغلش کردم و بردمش تو اتاق پذیرایی و خودم اومدم تو تخت خوابیدم. واقعاً داشت خوابم می برد که حس کردم خیلی ساکته. آروم رفتم و از داخل چهارچوب در نگاهش کردم که ایستاده و سرش رو گذاشته روی مبل و یه جورایی ناله ریز می کنه و مثلاً گریه می کنه و با خودش حرف می زنه. با اون صدای ریز ِ زیرش.
دلم ضعف رفت. رفتم پیشش و بوسیدمش ولی بغلش نکردم. بدو اومد سمتم و سرشو تکیه داد به پام و چشمهاش رو بست. بغلش کردم و گذاشتمش روی مبل و باز سرش رو گذاشت روی پام و چشمهاش رو می بست و چند دقیقه بعد باز می کرد و به من نگاه می کرد و دوباره. نمی خوابید. این هم بازی ای بیش نبود.
دوباره بردمش تو تخت و باز نشد با شیر بخوابه. بالشت و پتو رو آوردم تو پذیرایی. یه روسری رو محکم دور سرم پیچیدم که به موهام دسترسی نداشته باشه. و خودم رو زیر پتو قایم کردم. از این روم رد می شد و می رفت اون ور از اون ورم می رفت این ور. خدایاااا. یهو تنها چیزی که دم دستش بود و زیر پتو نگرانش بودم که بهش دست بزنه، رو به دست آورد. گوشیم... دقیقاً بالای سرم دگمه هاش رو می زد. و من نگران از اینکه نصف شبی به یکی زنگ بزنه و بی خوابش کنه پریدم و ازش گرفتم و باز رفتم زیر پتو خودم رو قایم کردم. 
شده بود دشمن فرضی. ازش می ترسیدم حتی. از لای پتو نگاه می کردم که ازم دور شد و باز رفت به مبل تکیه داد و ایستاد ولی این بار گریه کرد. گریه کرد. گریه کرد. گرفتمش و بهش شیر دادم و بازی کرد... باز فرستادمش رفت و باز رفت بالای مبل و گریه کرد انقدر که، نرجس از اتاقش اومد سراغش. و مگه گریه اش بند می اومد. نرجس که من رو بی حرکت وسط اتاق پذیرایی دید، ترسید. فکر کرد طوریم شده. از زیر پتو از سلامتیم بهش خبر دادم و گفتم  اونم ولش کن بازیش گرفته. ولی نرجس محکم بغلش کرد و یاس سادات هم بلند تر جیغ زد و گریه کرد و بعد از چند دقیقه همه چیز تمام شد. 
عوضش کردم و خبری نبود. 
برقها رو روشن کردم و نشستم به نوشتن این شب زیبا و دوست داشتنی...... صرفاً برای یادگاری. 

اگه دوست دارید بدونین ساعت چنده، باید بگم 3:45 صبحه و این پروسه از ساعت 11:30 شب شروع شده. من و نرجس و یاس داریم چایی می خوریم و نمی دونم کی با چه حالی قراره فردا بره راهپیمایی... فکر کنم ساعت 4:00 هم ساعت نگهبانی همسر هست و اونم بیدار می شه و می شه بهش زنگ زد و امشب رو باهاش شریک شد. 


بعله... 


۱ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۲۲ بهمن ۹۵ ، ۰۳:۴۴
مریم صاد

به نام خدا

بین اینهمه همسایه که کوبیدن و ساختن، فقط همین یه دونه بود که وقتی کوبید کل جلوی خونه اش رو جارو گرفت دستش و جارو کرد. با اون دک و پوز و کلاس. با این عنوان که:

"همسایه ها آزار نبینن می خوان از کوچه رد بشن"

پریروز داشتم رد می شدم دیدم بین اینهمه خونه ای که دارن می کوبن و می سازن، تنها کسی که بنر روی دیوارش در باب عذر خواهی برای سرو صدا و اذیت و آزار، واقعی هست، همین بنده خدا هست. 


صبح که همسر اومد خونه، گفت از دنیا رفته...

خیلی اعصابم خرد شد...




چه سال گندی شده امسال آخه خدا...

۴ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۹ بهمن ۹۵ ، ۲۱:۵۰
مریم صاد
به نام خدا
"حال خوب" داشت برای خودش در مورد"نوازش"حرف می زد. خسته و افسرده بهش غذا می دادم، یکمی بوی دود گرفته بود، کلهم رو تف کرد بیرون. با قاشق دور دهنش رو جمع کردم و مستقیم بدون هیچ احساسی به چشمهاش نگاه کردم. مستقیم به چشمهام نگاه می کرد. بدون هیچ پیام و احساسی. نگاهش رو ادامه داد و بعد با یک لبخند به سمتم اومد. اومد و خودش رو تو آغوشم انداخت. احساس کردم پیش خودش گفته:
"مامان که اینهمه زحمت کشیده برام غذای مهربونی درست کرده، درسته دوست ندارم، ولی بگذار بغلش کنم غصه نخوره خستگی بمونه به تنش"




هیچی دیگه، کل غذاشو گرم کردم و خوردم و رفت تا فردا که یه چیز دیگه بپزم.
و افسردگیم سر جاش هست...
۳ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۹ بهمن ۹۵ ، ۲۱:۴۲
مریم صاد

به نام خدا

همیشه برای همه کارهام خیلی دنبال نشونه و کلید هستم. و چون منتظرم، می دونم که بلاخره یه کلیدی بهم می رسه.

شنبه صبح که بیدار شدم، همسر وزنه می زد. یه مدت بود ورزش رو کنار گذاشته بود و این داشت روی ظاهرش تأثیر منفی می گذاشت. تصمیم گرفته بود جلوشو بگیره. 

یه آن دیدم من هم شروع کردم به ورزش، از وسط تمرینات ولی بازم شروع بود. یادم اومد شنبه است و این یعنی بهترین زمان. یعنی بلاخره بدون اینکه برنامه ریزی کنم یه شنبه ای برای شروع دوباره، خود به خود رسیده بود.

سه ماه و نیم بود که دیگه استخر نرفته بودم و ورزش خاصی هم نکرده بودم. درست از روز فوت پدر همسر. و خب خیلی خیلی بدنم ضعیف شده بود و تازگی ها کمر درد هم گرفته بودم. 

خلاصه اینطوری شد که نشستم یه برنامه دقیق نوشتم. سه روز گذشته رو موفقیت آمیز رفتیم جلو. تن درد و خستگی بعد از ورزش چیزیه که می پرستمش و تازه بهم انرژی می ده تا روزمو فعال تر سپری کنم و کمتر بخوابم و حسابی تغییرات ایجاد کنم.

و

میز خطم رو هم جمع کردم. ولی توی ذهنم هنوز می نویسم و استاد می گفت این بهترین ادامه خطه برای تویی که شرایطش رو "فعلا" نداری.

حالا روی اون میز دوباره صبحانه های به قول ساجو، هتلی سرو می کنیم و میزهای دکور شده به خاطر لطفی که این چند وقت بهم داشت و میز دوست داشتنیش رو در اختیارم گذاشته بود تا با خیال راحت وسایلم رو بچینم و آزاد باشم برای انجام کارهام. و این یک پایان نیست، یک آغاز است.





 زن، عنصری: آغاز کننده، حرکت دهنده، فعال کننده، بیدار کننده در زندگیست.

قدر خود را بدانیم.

۱ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۸ بهمن ۹۵ ، ۱۵:۰۶
مریم صاد

به نام خدا

فکر کنم یاس سادات به این درجه از ممیزی رسیده که فرق ناخن لاک زده با لاک نزده و لب رژ زده و رژ نزده رو متوجه میشه و عکس العمل نشون میده.

اول حسابی بهش خیره میشه و بعد با انگشت اشاره لمسش می کنه. 

این رو تا هفته پیش بلد نبود، این هفته انجام داد. یا قبلش براش تفاوتی نداشت و یا ابراز احساساتش نمی اومد. 



یعنی تا چند وقت دیگه کیف لوازم آرایشم مال اون میشه؟("منظورم اینه که کی اینطوری می شه پس؟")



پی نوشت بی ربطططط:

دوست همسر که یه حادثه رفته بودن تو اتوبان باقری، باز از ترافیک و تجمع و فیلم برداری مردم گله داشت. ما مردم جالبی هستیم به خدا....................


۳ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۱۷ بهمن ۹۵ ، ۰۳:۰۵
مریم صاد

به نام خدا

نشستم حساب کردم، دیدم چهارشنبه سوری روز فردای شیفت همسر هست و این یعنی بد. اگر روز قبل از شیفتش بود هم می شد بدتر. یعنی باید بیاد خونه و عصر دوباره برگرده سر کار تا هر وقتی که ملت داخل خیابون هستند و یا شاید صبح. ایستگاه قبلی که بود، تو یه شهرک نظامی بودن، خانواده ها چهارتا ترقه می انداختن و آتیش کوچولو روشن می کردن و تمام، آخر شب بر می گشت خونه. این ایستگاهش خیلی خفن هست. همکارهایی که سالهای پیش هم اونجا بودن می گن گاز پیک نیکی می اندازن داخل آتیش. ازین گاز پیک نیکی کوچولو مسافرتی-کوهی ها هست، یه حادثه رفته بودن کل خونه اومده بود پایین با ترکیدنش، نمی دونم با گاز پیک نیکی کجا باقی می مونه و چی می شه. 





پی نوشت: 

آتش نشانی سه شیفت داره که روز چهارشنبه سوری از حدود 3-4 عصر، همۀ شیفتها باید سر کار حاضر بشن، "بدون در نظر گرفتن اضافه کار". حالا اگر کسی روز شیفتش باشه که خوشبخته. اگر روز فردای شیفتش باشه میشه اونی که گفتم، اگر روز قبل شیفتش باشه بدبخت ترینه. از عصر می ره تا پس فردا صبح. یعنی یه وضی.

این طرحی که ملت راه انداختن اگر عملی بشه، واقعاً همسر و فرزند و پدرهای آتش نشان، می تونن زودتر به جمع خانواده هاشون برگردن و سختی مضاعف براشون باقی نمونه. 

همسر می گه بعیده. منم می گم خدارو چه دیدی شاید واقعاً رشدی پیش اومد به خاطر این فاجعه...

۳ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۱۶ بهمن ۹۵ ، ۰۰:۰۹
مریم صاد
به نام خدا
خانم دکتر بالای مجلس نشسته بود و داد سخن می داد. 
از اینکه اونجا بوده و دیده و ... حرف می زد. مثل همیشه با احساسی وصف ناشدنی. و من به زور لقمه ها رو پایین می دادم. و فکر می کردم به خاطرات چند سال پیش. به کام تلخی که توی مهمونی ها برام ایجاد می شد، با همین دانای کل بودنها و همین جمهوری نفرین شده. از این رو به اون رو شدند انگار. هرچند. به نظر قطعی من، همه اش همه اش همه اش، جوّی بیش نیست. برای اینها جوّ هست. برای اطرافیانم نه. چون توی دل حادثه هستند. همه کسانی که با دیدن اون گزارش، با من اشک ریختن و حالشون فقط به وقایع اخیر مربوط نیست.




پی نوشت:
چقدر خوشحالم که به خواسته شون عمل نکردم و بقیه هم باهام همراهی کردن.


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ بهمن ۹۵ ، ۲۳:۵۴
مریم صاد

به نام خدا

تیتراژ پایانی خندوانه حال عجیبی بهم میده. حالی که بعدش دلم می خواد زار بزنم. حال نوجوونی مانند مثلا. 






پی نوشت:

امشب با وجود تغییرات ظاهریم که به نظر خودم سنم رو بیشتر نشون می ده، یکی بهم گفت 68 ای؟ کلی ذوق کردم سنم رو 4 سال کمتر گفت.

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ بهمن ۹۵ ، ۰۱:۲۳
مریم صاد

به نام خدا


بهش گفتم ببین آقا چقدرررر تحویلتون گرفتن.

دو بار که پیام دادن. و حالا به مزارشون هم سر زدن. مشغول بودن ذهنشون و حواسشون بهتون کاملا واضحه.

و اون آغوش خواستن پدر شهید هم من رو کشت... و آغوشی که آقا بدون توجه به مسائل امنیتی، بهش دادند... 



۰ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۱۴ بهمن ۹۵ ، ۰۰:۳۰
مریم صاد