.: Mail :.

به نام خدا

دنبال کتاب شعرم می گشتم تا بنویسم. یهو چشمم بهش خورد.

برداشتم و رفتم پیشش نشستم. شدیداً توی درس بود. کتاب رو گرفتم جلو روش، تیتر رو خوند و بهم نگاه کرد. گفتم بگیر. گرفت و بدون اینکه بازش کنه گذاشت کنار دستش. منم بی خیال رفتم و نشستم به خط نوشتن.

رادیو پیام و شهرام ناظری جاری بود و من مست نوشتن.

گفت:

آدمها چطور می تونن بنویسن؟

چطوری می شه انقدر قوی بنویسن و از کلمات استفاده کنن؟

چطوریه که من نمی تونم؟

لبخند زدم. به نامۀ 10- 12 رسیده بود.

---

پی نوشت:

گفتم"آرزومه همین حسهایی که می بینم و می شنوم  رو؛ توی دستهام داشتم و با چشمهام می نوشیدم". مستأصل نگاهم کرد. دلم سوخت.