.: انیمیشن :.
دوشنبه, ۲۱ دی ۱۳۹۴، ۰۱:۰۱ ب.ظ
به نام خدا
دیگه تا الآن دستم اومده که نی نی، حالهای متفاوتی داره، یه روز سرحاله، یه روز خسته، و حرکتهای کم و زیادش به طور علمی اینطوری تعبیر میشه.
ولی من دوست دارم با حرکاتش، داستانی برخورد کنم.
مثلاً وقتی توی مترو هی سیخونک می زنه و من بر خلاف معمول دستم رو روی شکمم نمی تونم بگذارم تا باهاش بازی کنم و قربون صدقه اش برم و حرف بزنم، آروم که شد و تا شب محلم نگذاشت، دوست دارم فکر کنم یه نی نی خیلی لوس هست که باهام قهر کرده و من باید حسابی نازشو بکشم و منت کشی کنم تا ببخشتم و باهام دوست بشه و باز تکون بخوره تا دوباره با هم بازی کنیم.
یا وقتی به پهلو خوابیدم و پهلوم یهو تیر می کشه و اون پایین احساسش می کنم، فکر کنم دستش رفته زیر تنم و لگد زده که جا به جا بشم تا دستشو از زیر تنم برداره.
یا وقتی احساس سوزش از داخل دلم می کنم که نشان بزرگ تر شدن فضای جنین و جا باز کردنش هست، فکر کنم مداد یا سوزن گرفته دستش و داره رو در و دیوار خونه اش با مداد یا سوزن خط خطی یا نقاشی، می کنه.
یا وقتی مهمونی می ریم و بر خلاف روزها و ساعات دیگه حرکاتش بی نهایت آروم و کم می شه، فکر کنم نی نیم خجالتیه.
یا وقتی دارم در موردش با کسی حرف می زنم کاملاً سراپا گوش شده که اگه بد گفتم بره تو خودش اگه خوب گفتم بپر بپر کنه.(همچنین صحبت کردن در مورد جنسیتش)
یا وقت اذان، هی بهم فشار وارد می کنه که زودتر برم سر نماز.(گفته بودم که تو حالت سجده به ملاقاتش رفتم)
دلم می خواست انیمیشن بلد بودم و احساسات و تصوراتم رو به تصویر می کشیدم. دلم خیلی چیزها می خواد، که در توانم نیست.
تازه کلاس خطم رو هم دیگه نمی تونم برم. زاویه 90 درجه نشستن و تمرکز کردن روی خط برام خیلی سخت شده. نفسم می بره. به استاد که گفتم: "یه نفر داره به تیممون اضافه می شه و نمی گذاره بیام"، اول متوجه نشد، و وقتی متوجه شد، انقدر ذوق کرد و دلداریم داد که نگو. این خیلی خیلی حالم رو می گیره که به امتحان "عالی" نرسیدم. دو هفتۀ دیگه است و واقعاً آماده نیستم...
همه می گن، الآن حق یه نفر دیگه است که براش وقت بگذاری و هر چی گفت بگی چشم...
دیگه تا الآن دستم اومده که نی نی، حالهای متفاوتی داره، یه روز سرحاله، یه روز خسته، و حرکتهای کم و زیادش به طور علمی اینطوری تعبیر میشه.
ولی من دوست دارم با حرکاتش، داستانی برخورد کنم.
مثلاً وقتی توی مترو هی سیخونک می زنه و من بر خلاف معمول دستم رو روی شکمم نمی تونم بگذارم تا باهاش بازی کنم و قربون صدقه اش برم و حرف بزنم، آروم که شد و تا شب محلم نگذاشت، دوست دارم فکر کنم یه نی نی خیلی لوس هست که باهام قهر کرده و من باید حسابی نازشو بکشم و منت کشی کنم تا ببخشتم و باهام دوست بشه و باز تکون بخوره تا دوباره با هم بازی کنیم.
یا وقتی به پهلو خوابیدم و پهلوم یهو تیر می کشه و اون پایین احساسش می کنم، فکر کنم دستش رفته زیر تنم و لگد زده که جا به جا بشم تا دستشو از زیر تنم برداره.
یا وقتی احساس سوزش از داخل دلم می کنم که نشان بزرگ تر شدن فضای جنین و جا باز کردنش هست، فکر کنم مداد یا سوزن گرفته دستش و داره رو در و دیوار خونه اش با مداد یا سوزن خط خطی یا نقاشی، می کنه.
یا وقتی مهمونی می ریم و بر خلاف روزها و ساعات دیگه حرکاتش بی نهایت آروم و کم می شه، فکر کنم نی نیم خجالتیه.
یا وقتی دارم در موردش با کسی حرف می زنم کاملاً سراپا گوش شده که اگه بد گفتم بره تو خودش اگه خوب گفتم بپر بپر کنه.(همچنین صحبت کردن در مورد جنسیتش)
یا وقت اذان، هی بهم فشار وارد می کنه که زودتر برم سر نماز.(گفته بودم که تو حالت سجده به ملاقاتش رفتم)
دلم می خواست انیمیشن بلد بودم و احساسات و تصوراتم رو به تصویر می کشیدم. دلم خیلی چیزها می خواد، که در توانم نیست.
تازه کلاس خطم رو هم دیگه نمی تونم برم. زاویه 90 درجه نشستن و تمرکز کردن روی خط برام خیلی سخت شده. نفسم می بره. به استاد که گفتم: "یه نفر داره به تیممون اضافه می شه و نمی گذاره بیام"، اول متوجه نشد، و وقتی متوجه شد، انقدر ذوق کرد و دلداریم داد که نگو. این خیلی خیلی حالم رو می گیره که به امتحان "عالی" نرسیدم. دو هفتۀ دیگه است و واقعاً آماده نیستم...
همه می گن، الآن حق یه نفر دیگه است که براش وقت بگذاری و هر چی گفت بگی چشم...
چشم...
پی نوشت:
خدا بزرگتر از آن است که به فکر و زبان بیاید.
خدا بزرگتر از آن است که به فکر و زبان بیاید.
سیمین