.: فرصت مطالعاتی :.
به نام خدا
دارم یواش یواش تمام پرونده های بارداری رو می بندم. چیزی که تو پزشکی بهش می گن "ختم بارداری". و این عبارت چه عبارت خاصی هست...
***
از ابتدای نامزد کردنم، فرصت و تمرکز مطالعه ام تقریباً به صفر و بعد از ازدواج به زیر صفر رسید.
از ابتدای بارداری به خاطر بی خوابی ها و یکجا نشینی، این فرصت دوباره برام فراهم شد و تونستم تقریباً روزی یک ساعت ( کمتر یا بیشتر، بسته به خوش اومدن یا نیومدنم از کتاب) مطالعه داشته باشم.
باید اعتراف کنم که به اندازۀ قبل از کتابهایی که خوندم لذت نبردم و به اندازۀ قبل کتابهایی که سحرم کنن رو بین این کتابهایی که مثلاً تاپ نمایشگاه کتاب بودن و نرجس خریده بودشون، نیافتم. فقط از چند کتاب نادر جان ابراهیمی عزیز مرحوم، خیلی لذت بردم و تازه اونها هم نه از ابتدا تا انتها.
خلاصه اینکه کلی نیاز به انرژی مثبت "کتاب"ی داشتم که صرفاً با انرژی مثبت "مطالعه" تعویضش کردم و به پایان رسوندم و از اونجایی که از کار نصفه و نیمه بدم میاد، دیگه کتاب جدیدی باز نکردم که اگر راهی بیمارستان شدم تموم کردنش نمونه برای دو سه سالگی یاس.
کتابها اینها بودند:
+
جناب آقای دیو که کتابش گم شده و معلوم نیست کجاست و برخلاف گرافیک جذب کنندۀ جلدش، بسیار بسیار بسیار ... مزخرف بود:
پی نوشت:
کمد دیواری رو داشتیم جمع و جور می کردیم که رختخوابهای دم دستی یاس سادات دم دست تر باشه و کمد هم مرتب تر به نظر بیاد. یکی از چیزهایی که از دم دست برداشته شد، میز خطم بود، وقتی به بالای کمد منتقل شد، دلم خیلی گرفت. بغض هم کردم.
شب تو تلگرام ِهمسر بچه ها و استاد احوالم رو پرسیده بودن که آیا نی نی به دنیا اومد و خودم در چه حالم...
حالم به اونها و حالشون به من منتقل شده بود.
دلم می گیره وقتی به اون مسیر فکر می کنم که "خودخواسته"، نصفه و نیمه رهاش کردم............
به هیچ وجه هیچ چیز و هیچ کس مقصر نبود. خودم از عبارت "نمی تونم" استفاده کردم...
حالا ان شاالله میاد ی کوچولو که بزرگ شد دوباره خط نویس هم میکنه مامانش رو