.: خل و چل :.

به نام خدا

من یه اخلاق خیلییییییییییی بدی دارم؛ اونم اینکه وقتی کسی رو دوست دارم (به غیر از خانواده ) سعی میکنم ازش دور تر باشم. شایدم یه اخلاق خوبمه. تا از چه جنبه ای بهش نگاه کنی.

مثلا تو سفر حج که اونهمه زوج جوان بودیم، فقط یکی از جمع بود که خودش و همسرش رو خیلیییییی دوست داشتم. انقدر که دوست داشتم باهاشون در ارتباط بمونم. یه زوج خوب با انرژی های بسیار مثبت. ولی بین اووووون همه زوج، تنها کسی که ازشون هیچ شماره و وسیله ارتباطی نگرفتم همینها بودن.

شاید برای ترس از شنیدن نه هست. شاید برای ترس از دیدن چیز منفی و از بین رفتن اون علاقه. شاید برای ترس از اینکه اونها منو دوست نداشته باشن. خلاصه نمی دونم چرا، ولی اینطوریم. یه مقدار زیادی تو این مواقع منتظر طرف مقابلم هم هستم. 

جور خاصی...