به نام خدا
خسسسسسسسسسته م. خیلی خسته م.
خونه تکونی امسال به خاطر تلفیق شدن با خونه تکونی مامان و نرجس و به دنیا اومدن فاطمه، خیلی خسته کننده و طولانی شد.
ولی بلاخره تموم شد. واقعا تموم شد.
علاوه بر کارهای خونه و چیدن هفت سین و شیرینی پزی و آماده کردن وسایل پذیرایی، یه کار مهم دیگه هم انجام دادم، ساک بیمارستان رو بستم و کلی تحت تأثیر بودم.
دکتر بهم اجازه سفر نداد، گفت هر آن ممکنه که وقتش برسه و مجبور شی آب جوش بیاری. ؛). :))
خلاصه اینکه منتظریم.
هووووووم...
به نام خدا
روزهای سرشاااااار از عشق رو دارم سپری میکنم. همه اعضای خانواده داریم عشق میکنیم. فاطمه خانم حس و حال ویژه ای بهمون داده. حسابی سرمون بهش گرمه و داریم قلق گیری میکنیم. همش چند روز دیگه پیشمونه و بعد میره تا یه عالمه وقت دیگه.
دلم براش تنگ میشه. خیلی ماهه. خیلی. کلی هم بهش تعصب و غیرت پیدا کردم. جور عجیبی.
خلاصه عمه شدن خیلی خیلی کیفش ویژه است.
از یاس سادات بگم که الحمدلله از حالت بریج در اومده و الان تمام استخوانهای قفسه سینه م رو مورد تفقد قرار داده. گوشت داخلی پشت قفسه سینه م از لگدهاش له له هست و شدید درد میکنه. همه میگن احتمالا قد بلنده. حالا به روزهای آخر که نزدیک تر بشم احتمالا وضعیت از این لحاظ بهتر بشه. درد هست و در کنارش عشق هست و این فقط وقتی اتفاق می افته که مادر باشی.
از ترسم هم بگم که فعلا باهاش کنار اومدم.
مادر شوهر معنوی بزرگوارم هم چند چشمه بهم نشون دادن که بِلکُل آروم شدم. و اینکه همه چیز خوب هست و من ساک بیمارستان رو کم کمک باید آماده کنم.
هووووم.
به نام خدا
گفتم که لحظۀ آخر، با هم دیگه خداحافظی و رو بوسی کردن، از اون به بعد، حرکاتش عجیب شد.
تمام امروز هم با خوشحالی تکون نمی خورد. مخصوصاً که منم هی بدو بدو کرده بودم و منقبض کامل بودم.
بچه م تنها شد تا دو ماه دیگه.
همش داشتم به زندگی و مرگ فکر می کردم.
دخترم، الآن می بینه که دوستش از دنیاش رفته، به همین خاطر هم خیلی براش بیتاب بود. ولی نمی دونه که یه جای بزرگ تر و شاید بهتری برای رشد بیشتر اومده.
رفتن از این دنیا به اون دنیا هم بی ربط نیست. شاید خیلی بهتر هم باشه. البته به شرطی که تو مرحلۀ قبل، به اندازۀ لازم و کافی رشد کرده باشی.
به نام خدا
"فاطمه خانم" ما زیر لفظی می خواد تا بیاد.
پنج شنبه بهمون گرا داده بود که تا دوشنبه خودم رو به جمعتون می رسونم.
ولی وقتی دید چقدر منتظر و مشتاقیم، ناز و عشوه اش زده بالا و اصلاً تکون نمی خوره. می گه "جام خوبه".
ما حرفی نداریم زیر لفظی بدیم، ولی خب تا نیاد که نمی تونه تحویل بگیره.
بیا دیگه عمه جون دلمون ضعف رفت.
پی نوشت:
خیلی دلم می خواد وقتی می خواد بره بیمارستان ببینمش.
تا امروز که خیلی کمکم کرده و هی بهم ورزشها و نکات مفید رو گفته.
خدا کمکش کنه.
خیلی یه جوری ام...
:)
به نام خدا
دیروز بعد از تقریباً پنج ماه، دوباره به سمت خونه خودمون رفتیم. مهمون خونۀ فامیل _ همسایه، بودیم.
خاطراتمون رو زنده کردیم. جاهایی که همیشه خرید می کردیم رفتیم و کلی حس و حالمون عوض شد. خیلی خوش گذشت.
آخر شب، وقت برگشت، از داخل حیاط که خونمون رو دیدم، غم عالم نشست رو دلم.
مستأجر چه بلاها که به سر خونه نازنینم نیاورده بود...
راه برگشت و ساعت برگشتمون هم خاطرات خاص خودش رو داشت.
پی نوشت:
هر رفتن به خونه خودمون، همراه سختی فراوون بود، ولی چون "او"، کنارم بود، خوش می گذشت.
شُکرآً لله
به نام خدا
امروز با یاس سادات و بابا جونش رفتیم رای دادیم.
خانم خانمها انقده خوشحال بود داره رای میده. هی تتون تتون های محتم میخولد.
پی نوشت:
این اولین حضور انقلابیش بود.
به نام خدا
تنم درد می کنه برای خونه تکونی.
منتظرم فسقل داداش خان به دنیا بیاد بعد شروع کنم.
این تاریخ، هم ویزیت بعدی دکترم هست. هم چیزی دیگه تا عید نمونده. هم یکی از چشم انتظاریامون تموم می شه. (ذوق دارم براش خیلی)
من و همسر هم که فرز هستیم زود خونه تکونیمون تموم می شه. اگه الان شروع کنیم کلی از نویی خونه می گذره تا عید و من اینو دوست ندارم.
و همینطوری خودم رو به زمین چسبوندم که پا نشم و کار نکنم. البته که نمی تونم.
همین.
پی نوشت:
دارم نقشه می کشم ببینم می تونم همسر رو راضی کنم عید هم یه ور نزدیک بریم.
به نام خدا
اینکه همسر از سرما و گردش توی سرما خوشش نمیاد رو قبلاً گفته بودم. و اینکه تو این اوضاع و احوال ِ من کلی این کار رو انجام داد تا ریفرش و سر حال باشم رو هم نوشته بودم. ولی این بار علاوه بر من، خودش هم خسته بود. خیلی خسته و حساس. تو محل کار همه چیز و همه کس آزارش می داد و صبحها که می خواست بره، سر حال نبود.
تو ویزیت آخر، از دکترم اجازۀ سفر رو گرفت تا راهی یه سفر زمستونه سرد بشیم. این در حالی بود که روز قبل از سفر سرما خورد و تمام روز تو رختخواب موند و نا نداشت از جاش بلند بشه.
ولی به لطف خدا از صبح که سوار ماشین شدیم لحظه به لحظه حالش بهتر و بهتر شد و کلی کیف کردیم و لذت بردیم.
لحظات آخر سفر هم که کنار رودخونه زیبا و زلال و مواج نهارمون رو خوردیم، هوا آفتابی و گرم و مطبوع شده بود و حسابی کیفور و ملذذ شدیم.
صبح، سر حال و پر انرژی سر کار رفت. :)
شکرت خدا.
پی نوشت:
از ماهیت سفر که خوب بود بگذریم، کلی حسهای غرور آمیز دیگه تو این سفر بود که دیگه وقتش بود و باید اتفاق می افتاد. و کلی حس پرواز.
