.: دانای کل :.
جمعه, ۱۵ بهمن ۱۳۹۵، ۱۱:۵۴ ب.ظ
به نام خدا
خانم دکتر بالای مجلس نشسته بود و داد سخن می داد.
از اینکه اونجا بوده و دیده و ... حرف می زد. مثل همیشه با احساسی وصف ناشدنی. و من به زور لقمه ها رو پایین می دادم. و فکر می کردم به خاطرات چند سال پیش. به کام تلخی که توی مهمونی ها برام ایجاد می شد، با همین دانای کل بودنها و همین جمهوری نفرین شده. از این رو به اون رو شدند انگار. هرچند. به نظر قطعی من، همه اش همه اش همه اش، جوّی بیش نیست. برای اینها جوّ هست. برای اطرافیانم نه. چون توی دل حادثه هستند. همه کسانی که با دیدن اون گزارش، با من اشک ریختن و حالشون فقط به وقایع اخیر مربوط نیست.
پی نوشت:
چقدر خوشحالم که به خواسته شون عمل نکردم و بقیه هم باهام همراهی کردن.
